Literatura Galega: Autores e Obras (SEO Optimizado)

Literatura Galega: Autores e Obras

Autores e as súas obras

Varela (1916-1978)

Vida

Estudou filosofía, afiliouse ao Partido Comunista e comandou unha brigada. En 1977 regresou a Madrid e morreu ao ano seguinte.

Obras

• 4 poemas para 4 gravados
• Lonxe

Características das obras:

1. Obra poética.
2. Connotacións de solidariedade, resistencia e loita pola xustiza e a liberdade.
3. Publicou poemas soltos en galego e dúas obras.
4. Poesía en castelán e galego.

4 poemas para 4 gravados (1944): céntrase en catro personaxes históricos evocados cunha clara intención de proxectar o presente como exemplo de loita: María Pita, María Balteira, Roi Xordo e o bispo de Compostela.

Lonxe: aparecen dous temas: temática mítica e saudade da terra.

Silvio Santiago

Obras

• Vilardevós (1961, infancia na aldea natal)
• O silencio redimido

Vida

Preso durante a guerra. Autor de novelas memorativas que contan como logrou fuxir de España e a súa aventura.

Emilio Pita

Obras

• Jacobousland (1942)
• Serán (1974)
• Cantigas de neno (1944)
• O ronsel de verdegal (1964)

Características: Nostalxia de Galicia, vivencias persoais, musicalidade do verso, condición dos emigrantes e denuncia do franquismo.

Florentino Delgado Gurriarán

Obras

• Bebedeira (1934)
• Cancioneiro da loita galega (1943)
• Galicia infinda (1963)

Características: Evocacións da súa terra natal e descricións das paisaxes mexicanas en clave histórica.

Ramón de Valenzuela

Narrativa. Obras: Non aguardei por ninguén e Era tempo de apandar (novelas).

Blanco Amor

Obras

• Farsas para títeres (castelán, 1973, bilingüe, 6 pezas)
• Teatro para xente (4 pezas, 3 cortes escénicos)
• Proceso en Jacobousland (denuncia a represión franquista)

Características: Pezas imaxinativas de ritmo rápido, forza expresiva, elementos fantásticos; teatro absurdo, para un público culto.

Luis Seoane

Obras

• Fardel de exiliado
• A maior abondamento
• Na Bretena
• San-Iago
• As cicatrices

Características: Poesía preocupada pola realidade humana do país. Dúas temáticas: o mundo da emigración (Fardel de exiliado e A maior abondamento) e a historia de Galicia.

Estilo: Versos longos sen control métrico e ás veces sen rima; versículos adaptados a poemas que son ao mesmo tempo crónicas; ritmo baseado na repetición de palabras.

Vida: Estudou Dereito e Avogacía; fuxiu á Arxentina, colaborou na prensa; seguiu o neotrobadurismo, o hilozoísmo e o intimismo. Obras en castelán: La soldadera (tema histórico) e El irlandés astrólogo.

Variedades Lingüísticas

A lingua estándar é un modelo de lingua común para a comunicación escrita, rexistros cultos, usos formais e medios de comunicación. É unha variedade convencional, resultado dun proceso de codificación ou normativización da lingua.

O descoñecemento ou uso incorrecto deste modelo de lingua produce variedades clasificables en tres grupos:

1. Diastráticas ou socioculturais:
   1. Popular: empregado pola maioría de galegofalantes, presenta numerosos desvíos da lingua estándar, non só en variedades xeográficas, senón pola presenza de vulgarismos e castelánismos, fundamentalmente léxicos. É un galego case exclusivamente oral, con rexistros reducidos a ámbitos familiares e coloquiais.
   2. Culto: coincide coas liñas xerais da norma estándar, correspondendo co galego escrito e oral dos medios de comunicación e ámbitos formais.
2. Diafásicas ou contextuais:
   1. Subcódigos: con léxico específico intelixible só para iniciados. Ex: Linguaxe administrativa e subcódigos científicos. As xergas teñen unha finalidade críptica, para a comunicación entre membros dun grupo. Empréganse termos léxicos sen variacións gramaticais, de invención espontánea ou deformacións de significado de termos comúns. Algúns poden formar parte da lingua estándar. No galego existen varias xergas profesionais tradicionais denominadas verbo, verba ou latín:
      • Barallete (afiadores de nogueira de Ramuín, Ourense)
      • Verba dos arxinas (canteiros da Terra de Montes, Pontevedra)
      • Verbo dos cabaqueiros (telleiros do Baixo Miño, Pontevedra)
      • Verba dos cesteiros (Mondariz)
      • Latín dos chafotas (xerga dos albanéis)
   2. Rexistros: tamén chamados niveis de uso ou estilo, dependen do lugar e circunstancia en que se emiten os enunciados. Un mesmo enunciado pode expresarse nun rexistro máis ou menos culto, elaborado, coloquial ou vulgar dependendo de:
      • Tipo de relación entre os interlocutores (formalidade ou informalidade)
      • Tema
      • Intención comunicativa
      • Canle (oral/escrita)
      • Lugar e momento da comunicación