Hwuwif

Itsaslabar harritsuak zituen hondartza txiki bat zen, inolako landaretzarik gabea; orotatik oso urrun dauden hondartza horietako bat zen, sarbide zaila duten horietako bat.

Egunaren azken argiei esker, ikus zitekeen harea hotzetan ehundik gora banderatxo zeudela iltzatuta, modu irregularrean sakabanatuta; denboraren poderioz higatu samartuta zeuden, baita hautsita ere. Agian banderatxo horiek betidanik egon dira hor - Pentsatu nuen, nahiz eta hori ez den oso probablea.

Eguna hotza izan zen, eta gaua hotza izango zela pentsatu nuen, hezurrak izozten dituzten horietakoa, eta su handi bat egiteko ideia etorri zitzaidan burura. Banderatxo horiek egurra bezain bikainak izango ziren! - Pentsatu nuen, eta, beraz, erauzi egin nituen.

Harritu egin ninduen zeinen tinko lotuta zeuden, hondar mehe eta ez oso mamitsua baino askoz mamitsuagoa zen zerbaiti iltzatuta baleude bezala. Hala ere, indar pixka batekin lortu nuen gatzagitik erauztea.

Iluntasuna azkar hasi zen nagusitzen, eta, beraz, lubaki txiki bat zulatu eta sua piztu nuen, baina oraindik banderatxo gutxi nituen, ez ninduten gau osorako harrapatuko, eta hotza eta haizea indartsuak ziren, eta banderatxo gehiagoren bila joan nintzen.

Ez dakit zenbat denbora igaro den, baina erabat ilunduta zegoen; denboraren nozioa galtzen duzu horrelako zeregin batean murgilduta zaudenean. Sutegitik urruntzen nintzen bakoitzean ilunpetan sartzea izaten zen; hori nahiko desatsegina zen, baina nire asmoa zen nire sutarako egur gehiago eskuratzea.

Iluntasun sakonean, zaila zen banderatxo hauek aurkitzea, ilargirik gabeko gaua zen, zeruertz ozeanikoaren handitasuna uniforme beltz amaigabea zen, urrutian bakarrik distiratzen zuen nire su ilunak, bere babesleku txiki hartan lurperatuta zegoenak; erabaki nuen sutegitik gehiegi ez aldentzea, baina banderatxoak gero eta urrunago, sakabanatuago, aurkitzen zailago zeudela zirudien.

Horrela, besoetan banderatxo gutxi batzuk nituela bat-batean... Lurrera joan nintzen! Banderatxoak airetik hegaldatu ziren, putzu batean erori zen, metro bat baino gehiagoko sakonera izan behar zuen, eta gorputz oso bat zegoen barruan. Neure buruari esan nion: - Nolatan ez zenuen ikusi!

Nekez zutitu nintzen, aurkitu ahal izan nituen banderatxo apurrak hartu eta zuzenean nire sutegira hurbiltzen hasi nintzen, zegoen argi-puntu bakarrera. Bidean, putzu horietako batzuk bazirela sumatzen hasi nintzen; gehiegitxo zeuden, harrigarriro antzekoak tamainaz, denak elkarren oso antzekoak; ezin dut azaldu nola ez nituen lehenago sumatu, argia zegoenean.

Sutondora iritsi nintzenean, banderatxoak sutara botatzen hasi nintzen, banan-banan, ondo kudeatzen saiatuz. Bat egoera onean zegoela konturatu nintzen, ukitu gabe zegoela zirudien; finki landuta zegoela nabaritu nuen, mutur batean helduleku bat zuen eta bestean punta metaliko bat.

Han ohartu nintzen benetan erretzen ari ziren banderatxoak lantza zaharrak zirela; gudu-zelai zahar batean nengoen! Azkenean ulertu nuen putzu horien arrazoia; lantza horiek kentzean gatazka zahar bat piztu zen, inoiz amaiera egokirik izan ez zuena; botere goren batek denboran izoztu zuen gatazka bat.

Une horretan konturatu nintzen ez nengoela bakarrik, inguruko itzalek horrela sentiarazi zidaten.