Historia da normativización: a construción da variedade estándar. Interferencias e desviacións da norma

A variedade estándar é unha das linguas funcionais que se dá nunha lingua histórica; Concretamente aquela que se escolle como modelo de lingua común e que é identificada e Aceptada polos falantes como o uso correcto e normativo do código lingüístico. Esta variedade, Correspondente ao nivel medio (ou culto) e ao rexistro formal, debe concordar cos hábitos Xerais da lingua; é a que se estuda na escola, a que se utiliza nos medios de comunicación Sociais, a da Administración e dos usos formais e, xeralmente a que se describe nas gramáticas. 

Un dos campos de actuación básicos dentro do proceso de normalización dunha Cultura e dunha lingua minorizadas é xustamente a normativización lingüística. 

A normativización lingüística consiste fundamentalmente na elaboración e selección Dunha variedade estándar de lingua que funcione dentro dunha comunidade determinada como Modelo de corrección idiomática. Normativizar unha lingua é elaborar un código formal común E válido para todos os falantes dunha comunidade artellando unha ortografía, unha gramática e Un dicionario do idioma. O obxectivo prioritario é, pois, a fixación dunha norma fónica, gráfica, Morfosintáctica e léxica que sirva para propiciar o uso correcto da lingua. 

O proceso de normativización da nosa lingua desenvolveuse nas seguintes etapas: 

Galego popularizante (ata fins do XIX), caracterizado por ter como fonte principal o galego Oral, con todas as eivas (castelanismos, vulgarismos, dialectalismos ... ), e pola escasa Pretensión codificadora. No século XIX, despois de catro séculos sen recoñecemento cultural nin cultivo Literario, a lingua galega presenta un estado lamentable en canto á súa inadecuación para Os rexistros formais dos usos idiomáticos cultos. Ten un marcado cariz popularizante, pero Pouco a pouco vaise creando unha base literaria sobre a que asentar a variedade Estándar. 

Galego enxebrizante (ata 1936), caracterizado polo predominio da tendencia diferencialista Con relación ao castelán e a exaltación da dimensión «enxebre» do idioma. Os escritores Comezan a sentir a necesidade de crear un modelo de lingua escrita. A esa altura seguía sen haber un modelo único de escrita culta. Non había unha Gramática normativa nin un dicionario que resolvese de xeito claro e definitivo as dúbidas Ortográficas, morfolóxicas e léxicas. 

Galego protoestándar (ata fins dos 70), caracterizado pola simplificación ortográfica (eliminación de apóstrofos, guións, acentos circunflexos e graves) e polo predominio da Tendencia purista (preservación da lingua do influxo foráneo, sobre todo castelán). Vai medrando a preocupación pola creación dun estándar lingüístico único, sentido xa Como unha necesidade perentoria para a normalización do galego. 

Galego estándar (ata hoxe), caracterizado pola procura dun galego supradialectal, fiel á lingua Oral, coherente coa historia e coa actualidade da lingua e harmónico coas linguas do seu Contorno. 

A situación muda de xeito notable desde o momento en que o noso idioma se Converte en sistemático obxecto de estudo e investigación filolóxica por parte de certos Departamentos e institucións universitarias. O mellor coñecemento lingüístico acadado axuda A atopar solucións apropiadas para aquelas desviacións que deformaban o galego escrito. Froito do acordo entre a Real Academia Galega e o Instituto da Lingua Galega en 1982 Apróbanse as Normas ortográficas e morfolóxicas do idioma galego(RAG-ILGA), revisadas en 1995 e reformadas en xullo de 2003 a proposta dunha comisión de expertos entre os que Había académicos, representantes das tres universidades galegas e membros do ILGA. Nelas Determínase o estándar do galego contemporáneo e establécese a normativa lingüística Oficialmente vixente. 

Inteferencias e desviacións da norma

 

As interferencias lingüísticas son cambios que se producen nunha lingua (lingua autóctona) Debido á influencia exercida sobre ela por outra (lingua allea). Nunha situación de contacto Lingüístico na que dúas linguas conviven en desigualdade case sempre se producen Interferencias. No noso caso a meirande parte das interferencias que se producen na nosa Lingua proveñen do castelán e afectan a todos os planos da lingua: fónico, morfosintáctico e Léxico. 

As desviacións da norma son aquelas que se apartan da solución asumida como estándar da Lingua e entre eles atópanse as alteracións no vocalismo (fenómenos de adición e supresión, Labialización, harmonización vocálica, disimilación), as metáteses, os vulgarismos, os Dialectalismos, os arcaísmos e os hipergaleguismos e hiperenxebrismos. 

Estes fenómenos, entendidos como usos que non se axustan á normativa do noso idioma, Deben ser un aspecto a coidar na produción de calquera tipo de texto.