Prexuízos do Galego e Figuras Retóricas: Desafíos e Conceptos Clave

Os Prexuízos Contra o Galego

Este documento aborda os diversos prexuízos que afectan a lingua galega na sociedade actual, distinguindo entre os de orixe histórica e os máis recentes, xurdidos no contexto do seu proceso de recuperación.

Prexuízos Vellos

Derivan da imposición do castelán en Galicia a partir do século XV e da marxinación do noso idioma, asociándoos con aspectos negativos: estéticos, socioeconómicos e socioculturais.

Novos Prexuízos

Xorden en resposta ao proceso de recuperación do galego na sociedade.

Cara ao Proceso de Recuperación

Existe un discurso formal de igualdade, con implícita xerarquización a favor do castelán. As accións de promoción do galego considéranse como agresións á orde natural. O galego é visto como inferior e o proceso de normalización enfróntase a críticas.

Cara ás Persoas Galegofalantes Fóra do Perfil Tradicional

As persoas que falan galego en espazos urbanos ou con perfís non tradicionais son vistas como radicais ou pouco auténticas. Afecta especialmente aos neofalantes que deciden usar o galego na mocidade. Exemplo: "Acúsaselles de radicalismo ou pose intelectual."

Sobre a Propia Competencia no Uso do Galego

Moitas persoas desconfían das súas propias capacidades para falar galego de forma coloquial, especialmente entre os máis novos, debido á falta de contextos para empregar o idioma. Relaciónase coa falta de práctica e apoio no sistema educativo. Exemplos:

• "A mocidade non ten suficientes espazos naturais onde escoitar e falar en galego sen causar inseguridade ou de forma coloquial."
• "O sistema educativo non garante sempre competencia plena de galego."

Cara á Estandarización

Rexeitamento do galego estándar por parecer artificial e afastado do uso popular. Existe a idea de que o galego debería ser espontáneo e natural. Non obstante, todas as linguas dominantes teñen un estándar; no galego é necesaria para os usos formais.

Para concluír, este documento reflicte os prexuízos contra o galego que aínda se dan na nosa sociedade e evidencia o conflito lingüístico entre as dúas linguas do noso territorio.

Figuras Retóricas e Recursos Estilísticos

A continuación, preséntanse algunhas das figuras retóricas e recursos estilísticos máis comúns, coas súas respectivas definicións:

• Metáfora: É a identificación de dous elementos (un real e un imaxinario).
• Comparación: Comparación entre dúas realidades por medio da conxunción “como” ou outra expresión equivalente.
• Metonimia: Substitución dun termo por outro. Exemplo: "Vive do seu baile" (refírese ao diñeiro que obtén de bailar).
• Hipérbole: Figura que consiste na esaxeración para expresar con máis intensidade o que se quere comunicar.
• Antítesis: Contraposición de dúas ou máis palabras ou expresións de significado oposto.
• Personificación: Atribuír calidades humanas a seres animados ou inanimados.
• Sinestesia: Prodúcese cando se mesturan ou intercambian sensacións de distintos sentidos.
• Polisíndeton: Emprego reiterado da mesma conxunción para enlazar palabras ou proposicións dunha oración.
• Paralelismo: Repetición dunha mesma estrutura morfosintáctica.
• Hipérbaton: Alteración do orde normal das palabras na oración.
• Asíndeton: Supresión de elementos coordinantes ou subordinantes entre palabras ou oracións.
• Anáfora: Repetición dunha ou varias palabras ao comezo de frases ou versos.
• Enumeración: Presentación sucesiva das partes dun todo ou dos elementos dun conxunto.
• Fonosimbolismo: Repetición de sons específicos (como 'p', 't', 'k') en palabras para evocar un significado ou sensación.
• Onomatopeya: Imitación lingüística de sons de animais, cousas ou fenómenos.
• Paronomasia: Uso de palabras próximas foneticamente pero de significado diferente.