Percorrido Polas Obras Clave da Arte Moderna e Contemporánea

Obras Mestras do Expresionismo e Fauvismo

Edvard Munch – O Grito (1893) – Expresionismo

Obra precursora do Expresionismo. Expresa a angustia interior con cores agresivas e formas deformadas. A figura central simboliza o malestar existencial. Rómpese coa representación obxectiva. O estilo traduce emocións intensas en formas visuais.

Ernst Ludwig Kirchner – A rúa (1913-14) – Expresionismo Alemán (Die Brücke)

Reflicte a alienación na cidade moderna. As figuras están angulosas e tensas. O uso da cor transmite ansiedade. Critica a deshumanización do progreso. É unha resposta directa contra o academicismo.

Henri Matisse – A alegría de vivir (1905-06) – Fauvismo

Celebración da cor pura e emocional. Rexeita o naturalismo e fusiónanse figura e fondo. A cor expresa sentimento máis que realidade. É unha pintura instintiva e vitalista. Representa o pracer visual sen compromiso co real.

Pioneiros da Abstracción

Wassily Kandinsky – Primeira acuarela abstracta (1910-13) – Abstracción Lírica

Elimina toda figura recoñecible. Usa cor e forma para expresar emocións internas. Busca conexión espiritual a través da arte. Pioneiro da abstracción sen referencia externa. A obra é un reflexo de estados anímicos.

A Revolución Cubista de Pablo Picasso

Pablo Picasso – As Señoritas de Avignon (1907) – Proto-Cubismo

Ruptura coa representación clásica. As figuras presentan influencias africanas. A perspectiva múltiple anticipa o Cubismo. É unha crítica á beleza académica. Transforma a figura humana nunha estrutura fragmentada.

Pablo Picasso – Retrato de Ambroise Vollard (1909-10) – Cubismo Analítico

Deconstrúe a figura en planos xeométricos. Paleta apagada reflicte análise e razón. Non busca semellanza externa, senón estrutural. Mostra distintos puntos de vista á vez. Prioriza a forma sobre a aparencia.

Pablo Picasso – Natureza morta con cadeira de reixa (1912) – Cubismo Sintético

Introduce collage e obxectos reais na pintura. A forma simplifícase e recupera a cor. Representa a idea do obxecto máis que a súa imaxe. Rómpese coa ilusión pictórica tradicional. Combina realidade e representación mental.

Pablo Picasso – O Guernica (1937) – Cubismo Simbólico / Expresionismo

Síntese de simbolismo e linguaxe cubista. Fragmentación para expresar horror e violencia. Branco e negro crean un dramatismo atemporal. Denuncia visual da guerra e a destrución. Combina emoción expresionista e estrutura cubista.

Vangardas do Século XX: De Stijl e Dadaísmo

Piet Mondrian – Táboa número 1 (1919) – Neoplasticismo (De Stijl)

Busca orde universal a través da abstracción xeométrica. Liñas rectas e cores primarias. Rexeita as emocións e a narración. Representa equilibrio cósmico e espiritual. A arte é un reflexo da harmonía universal.

Marcel Duchamp – A fonte (1917) – Dadaísmo

Obxecto cotián convertido en arte pola vontade do autor. Rexeita a técnica e a beleza tradicional. Provocación contra o sistema artístico burgués. Resposta radical ao trauma da guerra. Afirma que a idea está por riba da man do artista.

Marcel Duchamp – L.H.O.O.Q. (1919) – Dadaísmo

Parodia da Mona Lisa cun engadido irreverente. Cuestiona a veneración da arte clásica. Emprega o humor como arma crítica. Rómpese co ideal de beleza. É un xesto iconoclasta e provocador.

O Surrealismo e a Exploración do Inconsciente

Salvador Dalí – A persistencia da memoria (1931) – Surrealismo

O tempo representado como forma maleable. Combina precisión técnica con lóxica onírica. Influencias de Freud e do inconsciente. Obxectos irreais nun espazo realista. Unen o soño e a realidade de forma paradoxal.

Frida Kahlo – La columna rota (1944) – Surrealismo Autobiográfico

Autorretrato que expresa dor física e emocional. A columna rota simboliza o sufrimento interno. Reinterpreta o Surrealismo desde a experiencia persoal. Combina elementos oníricos e reais. O corpo convértese nun símbolo universal de loita.

Maruja Mallo – La verbena (1927) – Surrealismo / Realismo Máxico

Mestura a tradición popular con formas abstractas. Escena festiva cunha ollada crítica. Elementos cotiáns reinterpretados de forma fantástica. Usa simbolismo sutil e irónico. Avanza cara a un realismo máxico con identidade hispánica.

René Magritte – A chave dos campos (1936) – Surrealismo

Crea contradicións visuais para provocar reflexión. A ventá rota mostra unha imaxe intacta. Desafía a lóxica e a percepción da realidade. Non busca representar soños, senón ideas. É unha dislocación racional do pensamento visual.

Joan Miró – O Entroido do Arlequín (1925) – Surrealismo

O automatismo psíquico traducido en formas lúdicas. Elementos flotantes sen lóxica racional. Construción dun mundo persoal e simbólico. Uso libre da cor e da liña. Representa o inconsciente como festa visual.

Joan Miró – Muller e paxaros á luz da lúa (1949) – Surrealismo

Formas simplificadas evocan fertilidade e cosmos. Uso simbólico do feminino e da natureza. Cor plana e espazo aberto que suxiren liberdade. A interpretación queda aberta ao espectador. Conexión mística entre corpo e universo.

Arquitectura Moderna: Integración e Funcionalidade

Frank Lloyd Wright – Casa da fervenza (1936–1939) – Arquitectura Orgánica

Fusión da arquitectura coa contorna natural. Materiais locais e formas horizontais. Celebración da natureza sen dominar o espazo. Equilibrio entre funcionalidade e estética. Exemplo de integración do ser humano coa paisaxe.

Frank Lloyd Wright – Museo Guggenheim (1959) – Modernismo Orgánico

Un espazo escultórico e dinámico. A rampa interior guía o espectador sen interrupcións. Rómpese coa estrutura clásica de museo. Formas fluídas e orgánicas. A arquitectura convértese en experiencia.

Mies van der Rohe – Pavillón de Alemaña (1929) – Estilo Internacional

Arquitectura limpa, sen decoración innecesaria. Espazos abertos e materiais nobres. Reflicte orde, funcionalidade e claridade. A forma segue á función. Encarnación do lema 'menos é máis'.

Mies van der Rohe – Seagram Building (1954–1958) – Estilo Internacional

Edificio funcionalista con vidro e aceiro. Deseño racional e repetitivo. Pioneiro da arquitectura corporativa moderna. A estética nace da estrutura. Prioriza eficiencia e sobriedade.

Le Corbusier – Villa Savoye (1929–1931) – Estilo Internacional / Modernismo

Vivenda moderna concibida como unha máquina para habitar. Uso de pilotis, fachada libre e terraza xardín. Deseño adaptado á vida industrial. Espazos abertos e luminosos. Manifesto da nova arquitectura racionalista.

Arte Contemporánea: Xesto, Materia e Concepto

Jackson Pollock – Uno: Número 31 (1950) – Expresionismo Abstracto

A pintura é xesto e acción. Non hai centro nin narrativa. Reflicte o inconsciente mediante movemento corporal. Goteo e trazos espontáneos. Afirma a individualidade do artista.

Antoni Tàpies – Pintura (1955) – Informalismo / Arte Matérica

A materia cobra protagonismo sobre a forma. Superficies rugosas con simbolismo espiritual. A beleza está no bruto e no imperfecto. A obra suxire silencio e misterio. É unha pintura táctil, case escultórica.

Carl Andre – Equivalente VIII (1966) – Minimalismo

Ladrillos industriais colocados no chan. Non hai simbolismo nin narrativa. A obra depende do espazo e da experiencia do espectador. Rexeita a expresión persoal. Arte como obxecto puro, sen adornos.

Joseph Kosuth – Unha e tres cadeiras (1965) – Arte Conceptual

Tríade entre obxecto, imaxe e definición. Cuestiona o significado e a representación. A idea prima sobre o obxecto. Reflexiona sobre a linguaxe e a arte. O pensamento é a verdadeira obra.

Andy Warhol – Marilyn Monroe (1967) – Pop Art

Icona da cultura de masas repetida mecánicamente. A figura convértese en produto. Cuestiona a autenticidade e a orixinalidade. Emprega a linguaxe da publicidade. Arte que reflicte a banalización da fama.

Marina Abramović – Art Must Be Beautiful, Artist Must Be Beautiful (1975) – Performance Art / Body Art

O corpo como medio de expresión artística. Repetición obsesiva e autolesión. Critica os estereotipos de beleza e o rol feminino. A acción é a obra. Busca provocar incomodidade e reflexión crítica.

Cindy Sherman – Untitled Film Still (1980) – Arte Postmoderna / Fotografía Conceptual

Recrea estereotipos femininos do cinema. Cada imaxe é unha identidade construída. Cuestiona a verdade da fotografía. Mostra como o xénero é unha posta en escena. A arte é análise crítica da cultura visual.

Louise Bourgeois – Mamá (1999) – Escultura Contemporánea / Arte Feminista

A araña representa a nai como figura ambivalente. Combina forza e protección. Une biografía persoal con símbolo universal. Denuncia traumas e reivindica o feminino. A escultura é monumental e emocionalmente poderosa.