Panorama da Prosa Galega (1936-1976): Temáticas e Autores Fundamentais

A Prosa Galega entre 1936 e 1976: Temáticas e Autores Clave

A prosa galega do período comprendido entre 1936 e 1976, marcado pola posguerra e o franquismo, presenta unha rica diversidade de temáticas e estilos. Este período foi crucial para a supervivencia e evolución da literatura en lingua galega, a pesar das adversidades.

Temáticas da Prosa Galega (1936-1976)

Neste período, a narrativa galega explorou diversas vertentes, reflectindo as preocupacións e realidades da sociedade da época:

Narrativa Continuadora do Grupo Nós

Esta corrente inclúe a primeira novela publicada na posguerra, marcando unha ponte coa tradición literaria anterior á Guerra Civil.

Narrativa Realista

Céntrase na Galicia rural, nos seus costumes, nas súas crenzas e na súa paisaxe. O seu principal expoñente é Ánxel Fole, quen soubo captar a esencia da vida no campo galego.

Narrativa Fantástica

Céntrase no mundo da mitoloxía intemporal, explorando o imaxinario e o marabilloso. Os seus representantes máis destacados son Álvaro Cunqueiro e Daniel Cortezón.

Autores Destacados da Prosa Galega (1936-1976)

A continuación, presentamos algúns dos autores máis influentes e as súas contribucións á prosa galega deste período:

Ánxel Fole

Na súa obra narrativa salientamos a profunda influencia da narración popular oral. As súas características distintivas inclúen:

• Reflexo da realidade galega: Céntrase especialmente na vida dura do mundo rural, plasmando ademais as crenzas e supersticións do home galego.
• Técnica narrativa: Semellante á narración dos contos populares galegos. É frecuente a narración en espiral, é dicir, un conto dentro doutro conto e así sucesivamente.
• Lingua: Utiliza unha lingua recollida directamente da fala popular, incorporando vulgarismos e dialectalismos propios da montaña luguesa.
• Ambiente: As historias desenvólvense predominantemente en ambientes rurais.

Entre as súas obras máis coñecidas atópanse Á lus do candil (que inclúe 14 relatos), Terra brava e Historias que ninguén cre.

Álvaro Cunqueiro

A súa vasta obra literaria abarca todos os xéneros: poesía, teatro e narrativa. Na súa narrativa constrúe un mundo literario moi persoal, caracterizado por:

• Mestura do real e o fantástico: Presenta un marco real poboado por personaxes populares que conviven con outros que proveñen da mitoloxía.
• Presenza do humor e da ironía: Elementos clave para humanizar os personaxes e engadir profundidade ás súas historias.
• Estrutura narrativa: Emprega unha estrutura de historia dentro doutra historia, que á súa vez se insire noutra, ampliando así os espazos e as perspectivas.
• Referencias literarias: A súa literatura está chea de alusións a outros textos literarios, de diferentes lugares e épocas, actualizando mitos como os de Ulises, Merlín ou Sinbad.
• Estilo lingüístico: A pesar da ausencia de regras estritas para escribir en galego na época, Cunqueiro esforzouse por empregar un galego culto e depurado.

Entre as súas obras máis destacadas figuran Merlín e familia e Se o vello Sinbad volvese ás illas.

Eduardo Blanco Amor

Na súa narrativa distínguense os temas sociais e realistas, un profundo interese polo mundo da infancia e unha ambientación predominantemente urbana. Ademais, utilizou as técnicas narrativas máis innovadoras xurdidas na primeira metade do século XX.

• A Esmorga: É unha novela innovadora tanto na temática como na técnica narrativa. A historia comeza cun suceso tráxico acontecido décadas atrás na cidade de Ourense (Auria) e protagonizada por tres personaxes. Tras este inicio, a novela desenvólvese a través da declaración xudicial en primeira persoa dun dos implicados nos feitos (Cibrán). A técnica narrativa empregada é coñecida como a «técnica telefónica».
• Os biosbardos: Unha colección de relatos narrados en primeira persoa, protagonizados por personaxes infantís e adolescentes, que exploran o seu universo particular.
• Xente ao lonxe: É a última novela do autor, tamén ambientada na cidade de Auria, que pecha a súa triloxía ourensá.