Necesidades ilimitadas da natureza dos problemas economicos
Enviado por Chuletator online y clasificado en Filosofía y ética
Escrito el en 
gallego con un tamaño de 6,84 KB
-Trastornos adaptativos: categoria ponte entre normalidade e trastorno.
Ase un continuum entre normalidade e codigos z(probelmas que poden ser obxeto de atencion clinica, por exemplo como unha dor) os trastornos adaptativos e por fin o que pode considerarse estrictamente patoloxia.Denominase asi o desenvolvemento de sintomas emocionais comportamentais relacionados de forma directa cun axente estresr. A caracteristicas definitoria deste trastorno e que e consecuencia dun estresor reconocible e non presenta unha lista de sintomas sinon que as clasifican o describen como "malestar mayor de lo esperable".
-Trastorno por estres agudo e trastorno por estre post-traumatico: 1. Reaccion de estres agudo 2. Trastorno de estres postraumatico. O feito traumatico ha de ser de mayor gravedade que no trastorno de adaptacion. COmo consecuencia dun acontecimiento deste tipo a persoa reacciona con medo, problemas de concentracion, estado de alerta, recordos recurrentes e soños sucecidos que provocan malestar, sensacion de estar revivindo a experiencia, esforzoa por evitar os recordos do sucedido ou situacions que poidan evocar o feito traumatico o pode variar a sua vision do mundo de si mesmo. As persoas sinten malestar psicoloxico e fisioloxico cando algun estimulo, iintero ou esterno, lle recorda o acontecemento traumatico.
FUNCIONS DO TRABALLADOR SOCIAL EN SAUDE MENTAL
son tarefas e actividades que o trabballador social leva a cabo para acadar os obxetivos profesionais da sua competencia. Dentro da finalidade xeral que lexitima a presencias dos traballadores sociais nos dispositivos psiquiatricos, as actividades representan un amplo abano e poden diferenciarse segundo as demandas que a propia institucion lle faga ou dependendo da ubicacion profesional.
A efectos meramente expositivomos clasificaremos as actividades segun se trate de:
A efectos meramente expositivomos clasificaremos as actividades segun se trate de:
INTERVENCION DIRECTA: teñen un caracter asistencial. 1.
traballo con individuos e familias: a intervencion cotraballador social pode ser simple, puntual, informativa, de consello ou levar o peso de determinados casos pola especial problematica psicosocial que comportan, tendo en conta a natureza do obxeto do ts.Son intervencions psiquiatricas: a. Recepcion das demandas e primeiro contacto co servizo: e o momento de explicar o funcionamento do servizo e o que poden esperar del, calmar ansiedades e dar seguridade e confianza. B. Aportar o equipo os datos da historia e sitacion social mais relevantes para establecer diagnostico de tratamento: o ts aporta o equippo o informe psicosocial, as circunstancuas familiares, socioeconomicas e laborais que inciden no caso asi como valoracion dos mesmos e indicacions das posibles medidas sociais correctoras.
traballo con individuos e familias: a intervencion cotraballador social pode ser simple, puntual, informativa, de consello ou levar o peso de determinados casos pola especial problematica psicosocial que comportan, tendo en conta a natureza do obxeto do ts.Son intervencions psiquiatricas: a. Recepcion das demandas e primeiro contacto co servizo: e o momento de explicar o funcionamento do servizo e o que poden esperar del, calmar ansiedades e dar seguridade e confianza. B. Aportar o equipo os datos da historia e sitacion social mais relevantes para establecer diagnostico de tratamento: o ts aporta o equippo o informe psicosocial, as circunstancuas familiares, socioeconomicas e laborais que inciden no caso asi como valoracion dos mesmos e indicacions das posibles medidas sociais correctoras.
c.Traballo social de caso cnleva o diagnostico social,intervencion e tratamento. D- Seguimento do enfermo. Este seguimento inclue: -dar coninuidade e seguridade na asistencia,-traballo coa familia,-facilitar informacion e axudar a establecer conexion coas diferentes institucions e servizos comunitarios. 2. Traballo con grupos. Os grupos terapeuticos desde o TS presentan os seguintes propositos: a Estimular o contacto e a interaccion: as persoas particpian nos grupos estan en sitaucions vitais cronicamete empobrecidas. A pertenza a un grupo provee en i mesma un contexto para encontrar a outros e rompe a espiral do aillamento e o rexeitamento. BFacilitar a comunicacionsobrbe os problemas: o papel do ts consiste en facilitar unha comunicacion satisfactoria e en capacitar para comunicar problemas e necesidades. Debe tomar a inicitiva no debate para porientalo a necesidades comuns. C Axudar a aprendizaxe social e a maduracion: o grupo contribue a mellorar a aprendizaxe social. As habilidades debn ser desenvolvidas sempre coa esperanza de que poidan xeralizarse e dar lugar a un comprtamento mais maduro e satisfactorio fora do grupo.
O traballo con grupos e un metodo rentable tanto dende o punto de vista di tempo profesional porque s epresta atencion o mesmo tempo a varias persoas como terapeutico porque a presencia do profesional engadeselle a presencia de iguais cos que o paciente pode identificarse, chegar a comprender mais facilmente os seus propios problemas. INTERVENCION INDIRECTA: a intervencion na comunidade, metodo tradicional do TS, esta asumida tamen hoxe en dia, por outras profesions sociais. Pola propia natureza da profesion, o ts e quen primeiramente incorpora o contorno o pprceso de axuda.
Partese da idea de que moita da axuda que vai recibir o paciente ten que chegar do seu contorno proximo. Debe coñecer ben otecido social da zona onde vive o usuario e intervir nep ara que lle sirva de forma optima: xerar apoios sociais para os usuarios do seu servizo. Compre construir unha counidade mais xeradora de apoio e colaboradora xo traballo do equipo asistencial. Dous aspectos na abordaxe comunitaria, que na practica non se da por separado: 1.Coñecemento exhaustivo da comunidade: no se refire tan so o ficheiro de recursos, senon o recoñecemento da existencia e potencialidades do sistema informal de recursos das redes de axuda para establecer con eles un bo tecido de relacions e de cooperacion. O coñecemento da realidade non e un fenomeno esatico senon activo e participante. Tratase dunha actuacion difusa ou organizada que leva tempo, pero que precisa dunha actitude previa por parte do profesional para darse a coñecer desde o plano profesional co fin de crear un tecido de relacions entre usuarios profesionais e persoas ou institucions significativas da comunidade, lideres, asociacions diversas, funcionarios clave, directores de centros sociais dirixidos a toda a pobboacion, curas parrocos, alcaldes, conserxes, mestres, para sensibilizar e construir un sistema de axuda que umpra funcions preventivas, reparadoras e favorecedoras da saude mental. TS debe dotarse de competencias intrumentais especificas en relacion cos diferetes interlocutores. Ter intuicion do que pode faciliar a relacion con esas determinadas institucuions ou persoas. 2. Intervencion comunitaria: constituida por actuacion, non diixidas directamente o usuario ou a familia, senon a comunidade en xeral, para que esta satifaga mais eficazmente as suas propias necesidades. Neste caso, a aquelas que afectan a area da saude mental. O TS comunitario, pretende contribuir a uqe os entornos vitais sexan, n recurso para si mesmos e ofrezcan mais apoio e oportubnidades as persoas con trastorno mentais ou en risco de selo para evitar procesos de exclusion e marxinacion social e favorecer unha vida satisfactoria. Pero non debe quedar nunha idea abstracta. A partir da articulacion dun tecido social creativo e participativo xurdiran `proxectos concretos.
Partese da idea de que moita da axuda que vai recibir o paciente ten que chegar do seu contorno proximo. Debe coñecer ben otecido social da zona onde vive o usuario e intervir nep ara que lle sirva de forma optima: xerar apoios sociais para os usuarios do seu servizo. Compre construir unha counidade mais xeradora de apoio e colaboradora xo traballo do equipo asistencial. Dous aspectos na abordaxe comunitaria, que na practica non se da por separado: 1.Coñecemento exhaustivo da comunidade: no se refire tan so o ficheiro de recursos, senon o recoñecemento da existencia e potencialidades do sistema informal de recursos das redes de axuda para establecer con eles un bo tecido de relacions e de cooperacion. O coñecemento da realidade non e un fenomeno esatico senon activo e participante. Tratase dunha actuacion difusa ou organizada que leva tempo, pero que precisa dunha actitude previa por parte do profesional para darse a coñecer desde o plano profesional co fin de crear un tecido de relacions entre usuarios profesionais e persoas ou institucions significativas da comunidade, lideres, asociacions diversas, funcionarios clave, directores de centros sociais dirixidos a toda a pobboacion, curas parrocos, alcaldes, conserxes, mestres, para sensibilizar e construir un sistema de axuda que umpra funcions preventivas, reparadoras e favorecedoras da saude mental. TS debe dotarse de competencias intrumentais especificas en relacion cos diferetes interlocutores. Ter intuicion do que pode faciliar a relacion con esas determinadas institucuions ou persoas. 2. Intervencion comunitaria: constituida por actuacion, non diixidas directamente o usuario ou a familia, senon a comunidade en xeral, para que esta satifaga mais eficazmente as suas propias necesidades. Neste caso, a aquelas que afectan a area da saude mental. O TS comunitario, pretende contribuir a uqe os entornos vitais sexan, n recurso para si mesmos e ofrezcan mais apoio e oportubnidades as persoas con trastorno mentais ou en risco de selo para evitar procesos de exclusion e marxinacion social e favorecer unha vida satisfactoria. Pero non debe quedar nunha idea abstracta. A partir da articulacion dun tecido social creativo e participativo xurdiran `proxectos concretos.