Narrativa Galega do Século XX: Fole, Cunqueiro e Blanco Amor

Os Pilares da Narrativa Galega do Século XX

Ánxel Fole: A Literatura Oral e o Courel

O máis salientable da obra de Ánxel Fole son os seus catro libros de contos, baseados na técnica da literatura oral. O de maior éxito editorial é o primeiro: Á lus do candil (1953).

• Os dous primeiros libros ambientáronse na década dos 40 nas terras do Courel.
• Os dous últimos son de ambientación urbana.

Temáticas principais da obra de Fole:

• O fantástico.
• O humorístico.
• O anecdótico.
• O detectivesco.

A súa prosa é áxil e enxebre, e reflicte a Galicia do Courel.

Álvaro Cunqueiro: Fusión de Realidade e Fantasía

Álvaro Cunqueiro foi un gran narrador, ademais de poeta e xornalista. Na súa obra hai unha fusión entre o real e o fantástico: os mundos imaxinarios son tratados con estratexias de verosimilitude, como a precisión de datos xeográficos, cronolóxicos, etc. A súa obra caracterízase tamén por un diálogo coa cultura e a literatura universal (mitos).

Estrutura da Narrativa de Cunqueiro

A súa narrativa consta de:

• 3 novelas.
• 3 libros de “semblanzas” de tipos populares galegos.

Se o vello Sinbad volvese ás illas é a máis lograda das súas novelas. Nela, a estrutura é máis complexa que nas anteriores: narra as memorias do vello mariñeiro Sinbad, un heroe na fin da súa vida, asediado polo fracaso e pola nostalxia do pasado.

Na triloxía das “semblanzas” maniféstase claramente o peculiar realismo cunqueiriano, citando unha serie de tipos insólitos, característicos do rural galego, dotados de capacidades sorprendentes.

Eduardo Blanco Amor: Ourense e Crítica Social

Eduardo Blanco Amor cultivou múltiples facetas, pero consagrouse como narrador. Na súa obra hai dúas constantes:

1. Ourense, a súa cidade natal, que aparece na ficción como Auria.
2. As lembranzas da súa infancia e mocidade.

A esmorga (1959) é unha novela novidosa en varios aspectos, como a presenza do mundo da xustiza e de personaxes do proletariado urbano. Estruturalmente, o relato reproduce a declaración de Cibrán e o narrador intervén soamente nas notas iniciais e no epílogo, usando unha técnica telefónica.

Os biosbardos (1962) é un libro de relatos protagonizados por nenos cunha visión escasamente idílica da infancia, con certos apuntes de crítica social.

A crítica social faise máis evidente en Xente ao lonxe (1972), a súa novela de máis complexa estrutura, na que se alternan diferentes voces e puntos de vista narrativos.

Xosé Neira Vilas: O Ciclo do Neno e a Emigración

Xosé Neira Vilas. A súa abondosa produción narrativa pódese clasificar segundo dous criterios principais:

• O protagonista sexa infantil ou adulto.
• A localización sexa en Galicia ou en América.

O chamado “o ciclo do neno” iniciao en 1961 co seu libro máis famoso, que segue sendo un best-seller, Memorias dun neno labrego.

Nas obras situadas en América trata a problemática da emigración. A súa última publicación é do 2012, Esperando o leiteiro.