Explorando a Obra Poética de Celso Emilio Ferreiro: Temas e Evolución

A Obra Poética de Celso Emilio Ferreiro: Unha Exploración Temática

A obra de Celso Emilio Ferreiro é un referente fundamental da poesía galega contemporánea. A continuación, exploramos algúns dos seus poemarios máis destacados, analizando os seus temas principais e a súa evolución estilística:

O Sono Salugado (1955)

Segundo Alonso Montero, O Sono Salugado é un poemario confesional. Aínda que carente de xestos patéticos, nel exprésanse os conflitos persoais e as angurias existenciais do autor. Gran parte das páxinas deste libro son autobiográficas, evocando recordos da nenez e da figura materna. Algunhas composicións tamén aluden a problemas sociais concretos.

Longa Noite de Pedra (1962)

Este libro consagrou a Celso Emilio Ferreiro, acadando unha gran popularidade. Amplía a temática do seu anterior traballo, conectando coas palabras de Salvatore Quasimodo: “Ser dun tempo e dunha terra”. A obra está profundamente vencellada á realidade galega e, aínda que non é explicitamente política, reflicte a situación social e política da época, cuestionando os valores dominantes e añorando o pasado.

Viaxe ao País dos Ananos (1968)

Este volume divídese en dúas partes diferenciadas:

1. Un extenso poema de 21 capítulos, precedido dun breve prólogo, que dá título á obra.
2. 26 poemas heteroxéneos.

A polémica xerada polo libro centrouse na primeira parte, no tema dos ananos. A calidade dos mellores poemas da segunda parte non alcanza o nivel dos dous primeiros libros do autor.

Terra de Ningures (1969)

Componse de 16 poemas, xeralmente curtos, asinados e datados en diversos lugares visitados polo poeta. Predominan os poemas inspirados nas súas viaxes por América do Sur en 1968. A obra concíbese como o silabario poético dun desterrado que non se sente pertencente a ningún lugar. Non obstante, a súa condición de desterrado non é un tema constante en todos os poemas, algúns dos cales son meditacións sobre os lugares visitados.

Paco Pixinas, un Romance de Cego para Hoxe (1970)

Esta obra foi encargada a Celso Emilio Ferreiro por Isaac Díaz Pardo en 1969. O autor conectou este encargo, un romance de cego, co seu anterior “Monólogo do desertor”, unha sátira escrita en 1968. A obra estrutúrase en tres partes:

1. Limiar.
2. Historia dun desleigado contada por el mesmo.
3. Epílogo.

Antipoemas (1972)

Con esta obra, Celso Emilio Ferreiro participou no “Cuarto Premio Internacional de Poesía de Álamo” en Salamanca, obtendo o galardón. A colección Álamo publicou o libro, aínda que suprimindo 10 poemas, que foron posteriormente publicados polo autor nun folleto aparte. Neste libro, Celso Emilio defende a antipoesía, unha poesía coloquial e de linguaxe trivial.

Cemiterio Privado (1973)

Consta de 69 composicións, das cales as dúas primeiras non pertencen ao subxénero do epitafio. Na segunda, titulada “Xustificación”, o autor explica o contido do seu particular cemiterio: un conxunto de esqueletos que, analizados no futuro, revelarán a súa orixe na época do autor. Trátase dun libro orixinal, especialmente na literatura galega, onde non abundan os poetas especializados no epitafio xocoso.

Onde o Mundo se Chama Celanova (1975)

Publicada en edición bilingüe, esta obra divídese en dúas partes. A primeira, que dá título ao libro, é un canto a Celanova, entendida como a patria, a terra das raíces e o mundo da infancia feliz. A segunda parte, titulada “Moraima: Diario de abordo”, considérase un libro de amor, no que o poeta canta o seu amor á súa esposa. Este libro obtivo o Premio da Crítica en 1976 na categoría de poesía en lingua galega.

Celso Emilio Ferreiro tamén cultivou a narrativa con A fronteira infinda (1972), unha serie de relatos ambientados na realidade latinoamericana e narrados desde a perspectiva desa propia realidade.