Espainiako Biztanleriaren Analisia eta Migrazioak

Espainiako Adin Piramidearen Hausnarketa

Biztanleriaren piramidea une jakin bateko biztanleriaren sexuaren eta adinaren araberako egituraren irudikapen grafikoa da. Ardatzean biztanleriaren balioak adierazten dira, ehunekotan, eta koordenatuen ardatzean, adin-taldeak edo kohorteak, bost urteko tarteetan multzokatuta. Grafikoaren ezkerraldean, gizonezko biztanleriari dagozkion balioak adierazten dira, barra bidez; eskuinaldean, berriz, emakumezko biztanleriaren balioak. Iturria Estatistikako Institutu Nazionala (EIN) da.

• Kohortea: segmentuetako bakoitzari ematen zaion izena da.
• Gazteak: 0-14 urte bitartekoak.
• Helduak: 15-64 urte bitartekoak.
• Adinekoak: 65 urte edo gehiagokoak.
• Biztanleria aktiboa: 16-65 urte bitarteko biztanleak (lan egiteko moduan daudenak, nahiz eta batzuk okupatu gabe egon).

Sexuaren Araberako Egitura

Ikus daitekeen moduan, gizonezkoen populazioa emakumezkoena baino handiagoa da bizitzako lehen bi hamarkadetan. Ondoren, bi sexuen arteko proportzioa orekatu egiten da, eta 55 urtetik aurrera, emakumeak nagusitzen dira, gizonek baino bizi-itxaropen handiagoa baitute (5 urte eta erdi). Emakumeen bizi-iraupen handiagoa arrazoi biologiko eta kulturalengatik izan daiteke (lana, osasun ohiturak, dieta...).

Biztanleriaren Piramidearen Azterketa

Testuan biztanleriaren piramidea aztertzen da hiru talde nagusitan banatuta: gazteak, helduak eta adinekoak. Azpimarratzen da adinekoen proportzioaren igoera, bizi-itxaropenaren hazkundearekin lotuta, eta belaunaldi desberdinek Gerra Zibilaren, erregimen frankistaren eta XX. mendeko krisi eta joeren eragina nola jasan duten azaltzen da. Baby Boom-a, landa-exodoa eta nazioarteko migrazioak helduen eta gazteen proportzioan izandako aldaketak azaltzen dira, baita 1973ko krisi ekonomikoa, emakumearen emantzipazioa eta metodo antikontzeptiboen eragina ere. Azkenik, XXI. mendeko immigrazioak eragindako hazkunde mugatua aipatzen da, 2007ko krisi ekonomikoaren ondorioz eten egin zena. Ondorioz, piramide demografikoa erregresiboa dela eta biztanleria zahartua dela ondorioztatzen da.

Konklusioak: Espainiako Biztanleriaren Egituraren Ezaugarriak

• Emakumezkoen populazioa, guztizkoaren % 51,02 da, gizonezkoena baino pixka bat handiagoa.
• Arazo bat du, haurren ehunekoa biztanleria osoarekiko % 13,44 baino ez delako.
• 65 urtetik gorako biztanleen ehuneko handia (% 20,26), beraz, biztanleria zahartua da.
• Espainiak jaiotza-tasa oso txikia du, ‰ 6,9koa.
• Espainiak piramide erregresiboa (edo erraboila) du, oinarria erdialdea baino estuagoa, eta adinekoen ehuneko esanguratsua.

Etorkizuneko Proiekzioa

Espainiako gizartea gero eta zaharkituagoa da, eta horrek etorkizunean erronka handiak sortuko ditu. Estatistikako Institutu Nazionalaren arabera, 2064rako Espainiak 6,6 milioi biztanle galduko ditu, hilkortasunaren igoeragatik eta jaiotza-tasaren jaitsieragatik. Saldo begetatiboa negatiboa izango da, eta immigrazioak ez du galera hori konpentsatuko. Zahartze demografikoa larriagotu egingo da, bizi-itxaropena 91 urtera (gizonak) eta 95 urtera (emakumeak) igoko baita. Horrek mendekotasun-tasa handituko du eta gastu publiko handiagoa eskatuko du pentsioetan, osasun-zerbitzuetan eta babes-prestazioetan.

Gizartearen Zahartzearen Arrazoiak, Ondorioak eta Azterketa

Zahartzaren Alde Txarrak

1. Ekoizpenaren jaitsiera ⮕ Ekonomia moteldu.
2. Diru publiko gutxiago ⮕ Zerbitzu publikoak eta pentsioak jaitsi.
3. Osasun sistemaren prezioa ⮕ Zaharren gastuak igo.
4. Mendeko pertsona gehiago.

Zahartzaren Alde Positiboak

1. Kutsadura gutxiago eta errekurtso naturalak aurreztu.
2. Produktibitatea igo ⮕ Formakuntza hobetu: hezkuntza, teknologia eta lan baldintza egokiak.
3. Herentzia handiagoak.
4. Inflazioa gutxitu.
5. Zaharren esperientzia.

Migrazio-Mugimenduak Espainian

Espainiako biztanleriaren alderdi nabarmenetako bat da Afrikako, Amerikako edo Europako beste herrialde batzuetara joan ohi dela, eta, oraintsuago, biztanleria eskualde batzuetatik besteetara edo landa-eremuetatik hiri-eremuetara aldatu delako.

Pertsonak desplazatzera bultzatzen dituzten arrazoiak askotarikoak izan daitezke. Oro har, motibazio ekonomikoa dagoela esan dezakegu: beste leku batean enplegua bilatzea, egoera ekonomikoa hobetzeko eta, ondorioz, bizi-kalitatea eta gizarte-ongizatea hobetzeko. Hala ere, ezin ditugu ahaztu beste arrazoi batzuk, hala nola gerrek, jazarpen politiko, erlijioso eta abarrek eragindako joan-etorriak.

Kanpoko Migrazioak

Destinoak

XIX. mendean, Afrikako iparralderako emigrazioa nabarmendu zen, batez ere Aljeriara, Alacant, Murtzia eta Almeriako biztanleekin, nekazaritzan eta herri-lanetan lan eginez. XX. mendearen lehen erdian, Latinoamerikarako emigrazioa izan zen garrantzitsua, helmuga nagusiak Argentina, Kuba, Brasil, Mexiko eta Uruguai izanik, eta nekazari galiziar, asturiar eta kanariarrak protagonista izan ziren. 1930eko hamarkadan krisi ekonomikoak mugak ezarri zituen. Frantziarako emigrazioa ere nabarmendu zen Gerra Zibilaren eta Bigarren Mundu Gerraren ondoren, eta 1960-1970eko hamarkadetan Europarako emigrazioak gora egin zuen, Andaluzia eta Galizia izan zirela ekarpen handienak egin zituztenak. 1974tik aurrera, emigrazio-fluxua nabarmen gutxitu zen.

Kanpoko Migrazioen Ondorioak

Ondorio positiboak:

• Lan-merkatuko presioaren murrizketa: emigrazioari esker, langabezian zegoen biztanleria murriztu egin zen.
• Dibisen sarrera (atzerri-moneta).

Ondorio negatiboak:

• Kostu demografikoak: eskualde migratzaileetan biztanleria gaztea galtzeak biztanleriaren zahartzea eragin zuen eta jaiotza-tasa jaitsi zen.
• Gizarte-kostuak: familia-haustura, helmugako herrialdean egokitzapen zaila, lan gogorretan eta gaizki ordaindutakoetan lan egitea, etab.
• Kostu ekonomikoak: jatorrizko eremuen despopulazioan ageriko egingo dira, eta, ondorioz, lurrak eta azpiegiturak bertan behera utziko dira, populazioak murriztuko dira eta abar.

Barne-Migrazioak

Espainiako probintzien eta eskualdeen arteko pertsonen desplazamendua, landa-eremuetatik hiri-eremuetara (landa-exodoa), azken aldiko fenomeno geodemografiko garrantzitsuenetako bat da. Industrializazio- eta urbanizazio-prozesuak eragin zituen barne-migrazioak, eta Espainian garatu zen, indar osoz, 1960 eta 1970 urteen artean.

Bilakaera Historikoa

Barne-migrazioek bi etapa dituzte:

• XIX. mendetik XX. mendearen lehen erdira, barne-migrazioak apalak izan ziren, baina Bartzelona eta Euskal Herriko industrializazioak eta Primo de Riveraren diktadurako obra publikoek mugimenduak areagotu zituzten. Gerra Zibilak eta gerraosteko urteek migrazioak murriztu zituzten.
• 1960ko eta 1970eko hamarkadetan barne-migrazio handiak gertatu ziren, eta 1960-1985 bitartean 12 milioi pertsona inguruk emigratu zuten. Helmuga nagusiak Madril, Bartzelona eta Valentzia izan ziren, eta migratzaile gehien sortu zituzten eskualdeak Extremadura, Gaztela-Mantxa eta Andaluzia.

Joera Berriak

Azken urteotan, barne-migrazioak aldatu egin dira intentsitatean eta portaera geografikoan. Hauek dira berrikuntza nabarmenenak:

• Migrazio-saldo positiboak zituzten probintziak pixkanaka zabaltzea eta migrazio-fenomenoak lehenago zituen helmugetako polarizazioa galtzea.
• Immigrazio-eremuak emigrazio-eremu bihurtu ohi dira, garai bateko emigranteen irteeraren ondorioz; «emigrante itzuliak» dira.
• Landa-eremuetako exodoaren ordez, biztanleek hiriguneen arteko joan-etorriak egiten dituzte.
• Emigratzaile mota ere aldatu da: gaur egungoa zerbitzuen sektorekoa da gehienbat.

Barne-Migrazioen Ondorioak

Barneko migrazioen ondorioak demografiaren, gizartearen eta ekonomiaren arloetan nabaritzen dira bereziki.

Erakarpen-guneetan, emigratzaileek biztanleria gaztetu, aktiboa handitu eta jaiotza-tasa suspertu dute, aberastasun kulturala eta eskulanaren eskaintza areagotuz. Hala ere, azpiegitura eta etxebizitza gehiagoren beharra sortu da. Emisio-eremuetan, aldiz, populazioa murriztu, egitura zahartu eta ugalkortasuna jaitsi da, eta giza baliabideen galera ekonomia pobretu du. Oro har, emigrazioak biztanleriaren banaketan desoreka handiak eragin ditu.