Curros Enríquez: poeta galego do século XIX

Curros Enríquez

En 1877 dáse a coñecer como poeta ao gañar en Ourense un premio literario coas composicións «A Virxe do Cristal», «O gueiteiro» e «Unha voda en Einibó». Regresa a Galicia e escribe Aires da miña terra, que se publicará en 1880.

Aires da miña terra (1880)

Nos 21 poemas deste poemario están presentes tres liñas temáticas:

• Poesía social ou cívica: As súas críticas diríxense contra a Igrexa por fomentar o fanatismo e a superstición, que provocan a ignorancia e o atraso. Tamén ataca os fidalgos e os caciques, beneficiarios dos foros e impostos que padecen os labregos, que os obrigan a emigrar. Boa parte dos seus poemas reflicten as súas ideas progresistas, contra a pena de morte, o imperialismo...

• Poesía costumista: O seu costumismo mestúrase en ocasións coa intención reivindicativa. Esta temática ten unha escasa presenza na súa obra e en ocasións combinase coa temática social.

• Poesía lírica: expresa a súa propia situación anímica. Neles trata acontecementos familiares, como a felicidade polo nacemento do seu primeiro fillo, ou a súa dor pola morte da súa nai, e noutros ofrece unha visión pesimista da existencia.

O divino sainete (1888)

É un longo poema narrativo de temática satírica e social. Tomando como modelo a Divina comedia de Dante, relata unha imaxinaria peregrinación a Roma para gañar o xubileo. Realiza a viaxe acompañado de Francisco Añón nuntren de 7 vagóns, que simbolizan os 7 pecados capitais. A partir deste tema, Curros realiza unha forte sátira anticlerical, social e literaria.

Ideoloxía de Curros:

• Progresismo: defende as liberdades e os dereitos individuais

• Compromiso social: denuncia as inxustizas e póñese ao lado dos que sofren

• Anticlerical: ataca á Igrexa católica porque as considera a viva imaxe da intolerancia