Os tipos de xustiza segun Aristóteles
Enviado por Programa Chuletas y clasificado en Filosofía y ética
Escrito el en 
gallego con un tamaño de 9,07 KB
¿Que son os valores morais?:
Os valores morais servennos como guías para a nosa acción, orienta o noso comportamento moral. Todos os valores comportan un deber ser; pero os valores éticos, ademais de este deber ser, implican un deber facer, son unha prescripción ou norma que temos que cumplir. Os valores éticos clasificanse segundo diferentes puntos de vista: os públicos ou privados.
As teorías éticas da felicidade:
As teorías éticas que imos a estudar, propoñen distintos modelos de vida feliz, a primeira delas e a ética de Eudemonismo. Aristóteles é un dos máis importantes filósofos da antigüidade (nado en Macedonia, país de orixe do conquistador Alexandre Magno). Esquema: O ben superior=Felicidade => Alcanzar as metas que son propias do ser humano => a máis importante é a autorrealización a nivel teórico e práctico. En conclusión, para Aristóteles, os ingredientes dunha vida feliz son os seguintes: Gozar dun certo nivel de riqueza; ter saúde; ter amizades. Pero, ante todo, o ser humano acada a felicidade a través do uso da súa propia razón, e do seu afán por conocer o mundo natural, persoal e social.
A escola ética dos cínicos:
O cinismo doi unha dilosofía orixinal que apareceu en Atenas no s.IV a.C. Promovendo un novo modo de vida que pon a súa atención sobre os problemas éticos. Os seus principais respresentantes foron: Antistenes//Dióxenes de Sinope//Crates. O fundador desta escola ética foi Antístenes, discípulo dos tamén filósofos Sócrates e Gorxias. Antistenes desenvolve a sua actividade fóra das murallas da cidade de Atenas, e preto do mercado. Adoitaba reunirse a conversar nos espazos reservados aos sectores marxinais e de orixe extranseira. O seu mesmo aspecto esterno (viste pobremente e leva sempre bastón e un fardel) simboliza, de forma explícita, o seu rexeitamento da cultura dominante na súa ética. Antístenes manifesta un claro desprezo pola vida social e as institucións das polis, preocuparse pola seguridade do individuo, pola busca interna da autonomía persoal e pola felicidade terreal. Outra das ideas destacadas polos cínicos foi a idea de cosmopolitismo, que significa ser cidadán do mundo; o soño dun mundo sen fronteiras como un único ideal político digno do ser humano. En xeral, os cínicos desprezaron a riqueza, a fama, a vida luxosa e superficial, a nobreza de sangue e consideraron que o amor ao diñeiro é a fonte de todolos males. Esquema => Felicidade=ser autosuficientes=> levar unha vida sinxela e austera; vivir ao marxe das convencións sociasis; desprezar as comodidades, os praceres e as ostentacións.
A ética hedonista de Epicuro de Samos (IV-III a.C.):
Afirma que a felicidade consiste en experimentar o pracer e evitar a dor. O hedonismo individualista (Epicuro) defende como ideal ético o goce ben calculado: o pracer (hedoné). Esquema=> Virtude=ser prudentes na busca do pracer (tendo en conta que empre hai que evitar a dor intermedia e futura). Continua: Pracer ben calculado=felicidade=Autarquía=Bastarse a sí mesmo. O estado ideal do ser humano=a ataraxia=paz e equilibrio interior. Epicuro estableciu a súa escola en Atenas, chamada "O Xardín". Nesta escola participaban familiares, amigos, mulleres filósofas e escravos. Entre os seus escritos hai que destacar "Carta a Meneceo". Na época romana houbo un poeta chamado Lucrecio, que reuniu as súas ideas nun libro que se titula "De Rerum Natura". Epicuro recomendaba vivir retirados e alonxados das guerras políticas. Se vives consonte a natureza, nunca seás pobre; se vives segundo as opinións, os pareceres duns e doutros, nunca serás rico. Para él, o pracer e a ausencia de dor no corpo, e a confusion ou inquietude na alma. Non todos os praceres son igualmente desexables, só os desexos e praceres naturais merecen a aprobación de Epicuro. A paixón polo poder, a fama, o diñeiro, perturba o equilibrio interno das persoas e produce sufrimento. Dentro dos praceres, o maior para Epicuro é o cultivo da amizade.
As fontes da dor e da infelicidade:
As paixóns desatadas sen freo da prudencia//O temor aos deuses//O futuro//O medo a morte//O coñecemento da natureza das cousas, as leis que rexen a vida.
A ética cristiá:
Unha ética por Tomé de Aquino, é a felicidade. El acepta tres características: el intelectualismo, o eudemonismo e carácter teolóxico con elementos novos. Para el a felicidade terreal non é a absoluta nin total. Unha perfecta felicidade consiste na visión de Deus que para chagar a ela e a través do amor. As que se basean no amor e na natureza achegannos a presenza divina, e malas as que no afasten de Deus xa que grazas a el somos felices. Felicidade=Visión de Deus.A ética do deber Kantiano:
este autor define a felicidade como un estado donde un ser lle vaia todo ben. Define que unha persoa boa será feliz e que unha mala persoa será infeliz. Cando haabía vontade é a felicidade, a conducta non é absolutamente moral. Kant recoñece a súa concepción do sumo ben, como síntese de virtude. Felicidade=> é un ideal imposible de acada nesta vida, satisfacción plena das necesidades, desexos,..// Actuar moralmente: actuar sempre con respecto ao deber, nunca por capricho. Kant distingue dous tipos de mandatos ou obrigas morais que temos todos os seres humanos. 1º O deber de autoperfeccionarnos, e dicir, a necesidade de formarnos un carácter e de autoeducarnos. Deberes que ten cada ser humano con respecto a nosa propia persoa, poden ser os seguintes: como animais que somos, temos prohibido o suicidio, a gula e vivir ser pudor, nn debemos mentir, nin ser avariciosos, nin falsamente humildes. Caer en calquera destes vicios é negación da propia dignidade. Para Kant, a fraternidade ven imposta como obriga moral. Esta obriga inclúe o amor ao próximo e o que conleva o feito de facer propios os fins dos outros e nn exisirlle a ninguen que renuncie a sí mesmo para ser escravo dos meeus propios fins. Kant condena moralmente as conductas que conleven a cousificación as persoas; os seres humanos teñen dignidade e non prezo como lle acontece as cousas ou as mercadorías. Só no caso de que estes deberes morais se cumprisen, sen excepción, por todos e cada un de nós, só entón a felicidade sería un feito.A teoría de Platón:
A súa teoría representa o equilibrio de tres virtudes,(prudencia, fortaleza e temperanza). A harmonía debe gobernar o individuo, como na xustiza nos grupos sociais.A teoría de Aristóteles:
Para el a xustiza consiste en "dar a cada un o que e debido". Hai dúas clases de xustiza: =>Xustiza distributiva: distribución das vantaxes e dessvantaxes dunha sociedade segundo o mérito. =>Xustiza conmutativa: restauración da igualdade perdida, dañada ou violada, a través dunha reparación por un contrato.A teoria de Rawls:
É un autor norteamericano, obra, teoría da xustiza, inspirado na ética de Kant, donde elabora a xustiza. Se unha sociedade quere ser xusta, os seus habitantes teñen que pactar (contrato social) as condicións necesarias para alcanzar acordos que propicien unha auténtica xustiza social, e deben levar a cabo tal consenso evitando caer na arbitrariedade ou na parcialidade, e na actitude da persoa que actúa buscando os seus propios intereses. Rawls expón como debería ser a situación ideal desde a que os integrantes dunha sociedade deben acordar os principios da xustiza. Nesta situación ideal coñecida como posición orixinaria (sería algo parecido ao "Estado de natureza", no que os individuos son exactamente iguais, as diferencias xorden co establecemento da sociedade) os cidadáns deberían aceptar unha serie de condicións ao acordar estes principios. A posición orixinaria consiste nun proceso de condicións: aceptar que todos os cidadans son iguais ante a lei e socialmente//Respetar a liberdade de todos coma se fose a propia// Aceptar ao que el chama un "veo de ignorancia" na toma de decisións, e dicir, que os cidadans acorden aos principios e xustiza sen saber previamente se van a saír beneficiados ou desfavorecidos con eles. Niso consiste a imparcialidade. Co "veo de ignorancia" evitariase que cada un defendese os seus intereses privaos e deixarianse de lado os prexuizos// En caso de necesidade, os principios acordados favoreceran sempre aos máis necesitados, aínda que se consiga o prexuizo de colectivos con mellores condicións de vida, na década dos 80, como sinala Adela Cortina, estalaron en norteamerica disputas pola teoría Rawlsiana da xustiza, non só por parte dos neoliberais ao estilo de Nozick que a consideraban excesivamente social-demócrata, senón tamén polos comunitarios, que estan dacordo, pero que tamen queren que se imparta a súa teoría.