Homoxelismo na infancia

A) DE CARÁCTER INTELECTUAL: DISCAPACIDADE INTELECTUAL
1.Concepto e clasificación
Nos modelos de avaliación psicométrica céntranse na medida da intelixencia usando test e probas específicas. A estas están asociadas a unhos conceptos: intelixencia xeral, idade mental e coeficiente intelectual.

A clasificación da discapacidade intelectual presenta diferenctes niveis:
    • Retraso mental leve ----------- c.I 70-55
    • Retraso mental medio ou moderado----------c.I 55-40
    • Retraso mental severo ---------------c.I 40-25
    • Retraso mental profundo-------------c.I – de 25
A  discapacidade intelectual conta de 3 aspectos:
    • Coeficiente intelectual menor ou igual a 70
    • Déficit no funcionamento adaptativo
    • Comezo antes dos 18
Diversos psicólogos como
Goleman ou Gardner falan que hai que ter en conta outras intelixencias como a deportiva e a artística, e a interacción entre o c.I e a intelixencia emocional.
O DSM-V, clasifica a discapacidade intelectual en leve, moderada, grave ou profunda, tendo en conta os 3 dominios ( conceptual, social e práctica). En nenos menores de 5 anos fálas de Retraso Global de Desenvolvemento.
2. Etioloxía
As causas da discapacidade intelectual pode ser de 2 tipos:
    • Psicosocial ( ambiente) Retraso mental leve
    • Biolóxica ( orgánica) Retraso mental moderado ou grave
O psicosocial pode ser:
    • Socioeconómico: pobreza , mala alimentación, falta de higiene, sen sanidade e con deprivación cultural.
    • Familiar: abandono escolar, capacidade intelectual dos pais, nivel educativo...
O biolóxico pode ser:
    • Prenatais: xenéticas como fallos no metabolismo, cromosómicas, toxinas ou enfermedades da nai.
    • Perinatais: lesións no parto, anoxia...
    • Posnatais: traumatismos cerebrais, infeccións cerebrais, anoxia...
B) DE CARÁCTER SENSORIAL.
    1. A DISCAPACIDADE VISUAL
Agudeza visual:
Habilidade para discriminar os detalles dun obxecto a unha distancia determinada. Mídese en fracción. O numerador é a menor distancia á que ve os detalles a persoa estudiada, e o denominador, é a distancia á que ve eses detalles un ollo normal.
Campo visual: ángulo de visión do ollo. 90º na parte externa, 60º na parte interna nasal, 50º na parte de arriba e 70º na parte de abaixo. Menos de 35º é unha deficiencia visual e menos de 10º é un cego legal.
Deficiencia visual: deficiencia da función visual. Dificultades para desenvolverse na vida cotiá.
Cegueira: ausencia da función visual.
Cego legal:  deficiencia da agudeza visual e un campo visual menor de 10º. Teñen dificultade para moverse polo espacio e para recoñecer obxectos. Están afiliados na ONCE ou recoñecidos pola Administración do grao de minusvalía.
Amaurosis: privatización total da función visual. Cegueira total
Ambliopía: é o que se coñece como ollo vago. É a limitación dun ollo sen causa orgánica. Ven ó cerca pero non ó lonxe.
Características diferenciais no desenvolvemento cognitivo do neno con visión e sen visión ata os 7 anos.
a) Período sensioromotriz ( 0-2 anos)
    • 0-4 meses. O desenvolvemento é practicamente igual nun neno con visión que nun neno sen visión
    • 4-9 meses. Hai un retraso no neno sen visión, xa que neste etapa o neno con visión desenvolve a coordinación óculo-manual.
    • 9-12 meses.  Hai un retraso no neno sen visión na movilidade autoiniciada. Ós 12 meses o neno sen visión xa é capaz de coller un obxecto polo sonido. Consigue a coordinación oído-manual ( 6 meses despois do neno con visión)
    • 12-18 meses. Nos nenos con visión realízase a intelixencia mediante a pertenencia e o movemento. No neno sen visión 1 realízase a permanencia dos obxectos sociais ( a nai, a voz, o tacto...) e despois os obxectos físicos.
    • 18-24 meses. Nos nenos con visión realízase o desenvolvemento da representación, nos nenos sen visión tamen pero con lagoas, a non ser que haxa unha boa estimulación psicocognitiva e afectiva, ainda que sexan menos eficientes que as de con visión.
b)Período preoperacional (2-7 anos)
Nos nenos sen visión non se realiza un bo perfecionamento da intelixencia representativa e nas bases para a adquisición das operacións concretas debido a:
-Non poden imitar xa que non teñen modelos
-Non poden realizar as súas representacións mentais mediante debuxos
-Non poden usar os símbolos no xogo
-Non poden recrear adecuadamente a realidade mediante a linguaxe.
2. DISCAPACIDADE AUDITIVA
Perda ou diminución da audición.
Segundo o tipo de dificultade pode ser:
    • Conductual. Enfermedade no oído medio que provoca obstrucción nas trompas de falopio ou movementos do tímpano ou dos osiños. Esta obstrucción, tamen chamada atraxia, pode ser causada por tapóns de cera, corpos extranos...
    • Perceptivo: Enfermidades no oído interno por tumores, infeccións...
    • Neurolóxico: enfermidade nas vías neurolóxicas que levan a información ata a corteza cerebral.
Segundo a orixe pode ser:
    • Hereditario: xordeira conxénita. Segundo as Leis de Mendel....
    • Prenatais: como as enfermedades infecciosas da nai, rubeola
    • Perinatais: prematuridade, cardiopatías
    • Posnatais: golpes, infeccións...
Decibeles: unidade para medir a intensidade sonora.
    Décima parte dun bel.
    É a máis pequena diferencia de intensidade perceptible polo oído humano
Segundo a gravidade pode ser:
    • Audición normal: menos de 20 decibeles.
    • Audición leve: entre 20 e 40 decibeles.
    • Audición media ou moderada: entre 40 e 70 decibeles.
    • Audición severa: entre 70 e 90 decibeles.
    • Audición profunda: máis de 90 decibeles.
Segundo a súa idade de iniciación
    • Prelocutivas: non empezou a falar. Lenguaxe de signos
    • Poslocutivas: xa empezou a falar. Intervención do logopeda.
C) DE CARÁCTER MOTÓRICO: PARÁLISE CEREBRAL
1.Concepto
É un síndrome ligado a unha lesión do SNC en estructurasdo encéfalo ( anoxia) adquirida nos primeiros meses de vidae produce trastornos motores que afectan ó tono, postura, movemento, intelectual e sensorial .
A parálise cerebral pode estar asociada a outras dificultades: RTRDVBIS
-Retraso mental: 1/3 dos que teñen parálise cerebral a presentan.
-Trastorno convulsivo: 1/2
-Retraso no desenvolvemeto e do crecemento. Pouca estatura, pouco peso e pouco desexo sexual
-Deformacións da columna. Curvatura (escoliose), joroba ( cifose) ou lordose.
-Visión, audición e linguaxe. Moitos dos que teñen parálise cerebral teñen estrabismo. Na infancia , o ollo adáptase, pero na adulted pode provocar que vexa dobre. O 25% do pc teñen dificultades auditivas. O 75% dos pc teñen dificultades na linguaxe.
-Babeo: debido a non poder controlar os músculos da boca, colo e lingua.
-Incontinencia: debido a non poder controlar os músculos que pechan a vexiga.
-Sensancións e percepcións anormales: teñen dificultades en sentir sensacións simples: tacto.
2.Etioloxía
Son sempre relacionadas cunha lesión no SNC. As causas poden ser de 3 tipos:
    • Prenatais: enfermidade da nai (rubeola), enfermidades conxénicas ou metabolóxicas, falta de osixenación no feto, toxicidade...
    • Perinatais: traumatismo, anoxia...
    • Posnatais: traumatismo, infeccións cerebrais...
D) TRASTORNO DO ESPECTRO AUTISTA.
    1)AUTISMO
1.Características
    • Percepción:
Falta na consistencia na reacción diante dun estímulo. Con un mismo estímulo unhas veces pode reaccionar dunha maneira indiferente, e outra con gritos . (estímulo auditivo ou físico) . Ante un estímulo visual pode acercase moito para miralo ou ignoralo.
    • Atención:
Denomínase hipersensibilidad de estímulos. Cousas que poden parecernos interesantes, para iles pode pasar desapercibidas. Estímulos sen relevancia, poen ser para eles fascinantes ( poden quedarse horas pasamados para o tambor dunha lavadora)
    • Memoria:
Algunhos poden ter moi boa memoria pero sen coñecemento significativo do mundo é deficiente.
    • Resolución de problemas:
Cando un autista aprende unha estratexia nunha situación , son incapaces de usala nunha situación nova, síntense perdidos.
    • Imaxinación e xogo simbólico:Os autistas utilizan os xoguetes pero non lle sacan partido . Pode parecer que os están usando ben , pero cando te paras un rato a  analizalos ves que non é así. Poden estar moito rato cun coche pa adiante e pa atrás, ou golpealo como se fose un tambor. A probreza na imaxinación e no xogo simbólico, ten como consecuencia que o neno perda oportunidades na aprendizaxe e na interacción social.
    • Cognición social:
É a característica máis importante dos autistas. É a incapacidade para empatizar cos demáis.
    • Linguaxe e comunicación:
Non hai intención comunicativa
    2)SINDROME DE ASPERGER
Trastorno do desenvolvemento de tipo neurobiolóxico que teñen problemas na interacción social, non teñen flexibilidade no pensamento,  comunicación, linguaxe, intereses, pouca imaxinación, intereses en áreas limitadas e moito apego ás rutinas. A diferencia dos autistas teñen desexo de ter amigos pero non son capaces de conectar. Problemas na alimentación, sono e comprensión.
Se está escolarizado nun centro deben de adoptarse certas adaptacións: darlles tempo a que rematen as tarefas, marcarlle unha rutinas, actividades de relaxación, reforzar os logros, organizarlles ben os horarios, usar linguaxe simplificada, darlle seguridade, e descompoñer tarefas en pequenos pasos.
E)OUTRAS ALTERACIÓNS
1. DE TRASTORNO DA LINGUAXE ORAL
DISLALIA Pode influír en outras aprendizaxes como na escritura ou na lectura
1.Definición. Dificultade na articulación de fonemas que non está causada por alteracións nos órganos centrais da linguaxe. Dase a partir dos 4 anos. É o trastorno máis frecuente na infancia. O 60% dos trastornos.
2. Tipos.
    • Evolutivas. O neno non é capaz de repetir por imitación as palabras que escoita, faino de maneira incorrecta. Mediante o ensaio-error, vai corrixindo os seus defectos. É moi importante falarlle dunha maneira correcta, para que non reforce as palabras deformadas polo propio neno. Esto dase moito en ambienter familiares sobreprotectores.
    • Audióxenas. Prodúcese por un déficit auditivo, xa que non proporciona modelos correctos para que o neno imite. Confundirá sonidos semellantes.
    • Funcionais. Debiadas a unha mala articulación dos órganos encargados da fonación. Este é o máis frecuente na infancia. Consecuencia dunha mala fonación ou articulació: os labios ábrense mal, a lingua non se coloca ben... Causas: motriz ou colocación. “vicios de pronunciación”
    • Orgánicas. Alteracións na fala que se producen por malformacións nun ou en varios órganos que interveñen na fala. Os máis frecuentes:
      -Labios: labio leporino, fisura no labio, causa: falta dunha vitamina na nai ou enfermidades de transmisión sexual como a sífile ou abuso de tabaco ou alcohol no embarazo. Moitas veces está asociado a fisura palatina (perda de aire polo naris) “voz gangosa”
      -Lingua: macroglosia e microglosia
      -Dentes: mala implantación dentaria
      -Padal: fisula palatina “voz gangosa”
3. Síntomas característicos:
    • Omisión: omite un fonema determinado . Caramelo .... Camelo
    • Insercións ou adicións: engade outro fonema. Plomo .... Polomo
    • Distorsións: coloca os órganos nunha posición intermedia
    • Substitucións: cambia un fonema por outro. Plaza... Palaza
2. TDAH. TRASTORNO POR DÉFICIT DE ATENCIÓN CON HIPERACTIVIDADE
    1. Principais características.O TDAH é unha alteración do comportamento de carácter neurobiolóxico, que se caracteriza por falta de atención, impulsividade e hiperactividade, sendo a intelixencia normal. A porcentaxe de nenos en idade escolar c eon TDAH é do 4%, 6 veces máis frecuente en nenos que en nenas, e no 45% dos casos os síntomas resisten ata a idade adulta.
    Hai 3 variedades: afectar a capacidade atencional e non haber síntomas de sobreactividad e por outra, haber sosbreactividad e non afectar á atención. E a 3 variedade afectar as 2. Vamos a referirnos ó TDAH combinado.
    Non é que non saiban facer as cousas, senon que non saben como executalas, pois non teñen sentido da organización, da planificación e do control das actuacións.
    Non todos os nenos hiperactivos teñen as mesmas caract. Pero sobre todo teñen dif. Na atención, impulsividades e sobreactividade. Principais características do TDAH:
    • Problemas na atención: dificultades para seguir as directrces e non escoitan cando lles falas. Na escola teñen erros de concentración e pasan dunha tarea a outra sen rematala.
    • Sobreactividade:É a principal característica, o exceso de actividade motriz sen finalidade concreta. Sempre están en movemento, e se están sentados moven pernas, dedos...
    • Comportamento/desobediencia: son travesos, xa que teñen unha conduta moi inmadura e ás veces son agresivos e comenten algún roubo. Non seguen as normas.
    • Impulsividade: actúan de forma inmediata sen pensar nas consecuencias. Falan moito, teñen dificultade para esperar o seu turno e interrompen.
    • Inestabilidade emocional:cambios bruscos de humor. Baixa autoestima e non asumen os fracasos. Problemas de sono.
    • Aprendizaxe: o 50% dos hiperactivos teñen baixo rendemento escolar. Pouca capacidade para estructurar a información, e dif. Para memorizar. La lectura omiten letras, silabas...
2. Evolución.Do nacemento ós 3 anos
a maioría foron bebés difíciles, inquedos, demandando atención con choros e rabietas, dif. Para establecer hábitos(durmir). Son caprichosos. É moi importante a reacción dos pais xa que poden ser moi ríxidos ou moi permisivos. A coducta dos pais ten que ser equilibrada para non empeorar o comportamento do neno.
Entre 3 e 6 anos.Descríbeno como inquedo, impulsivo, inatento, desobediente e agresivo. Non escoitan cando lle falan, parece distraído. Moitas peleas e discusións cos compañeiros. Xogan cos xoguetes ata que os deixan inservibles, e cústalles seguir as regras e teñen mal perder.
3.Tratamento do TDAH
a)No ámbito educativo: as normas e as instruccións debes ser claras e concisas, estaría ben que na aula houbera un reloxo para axudarlle cos problemas do sentido do tempo e uso de reforzos como apremiar as boas condutas e sancionar cando se porte mal.
b)No ámbito familiar: Establecer normas de conduta fáciles e claras na casa: recoller a habitación, hora de comer ou de deitarse... O ambiente da casa ten que ser constante, dar ordes e instruccións claras e concretas, e establecer un sistema de recompensas e sancións. Os premios son bos para mellorar a autoestima.
c)No ámbito médico-farmacolóxico. O tratamento máis utilizado é dar estimulantes (anfetamina...)  que aínda que parezca o contrario axudan a focalizar a atención e a impulsividade. Omédico debe de ser quen llo administre e dar a familia as pautas para a súa correcta administración.